neden bu gece bu denli bana zıtsın anlamıyorum!! yazdığım üçüncü yazıyı da kaydetmeden edemeden sildin... yürek sızılarımı yansıtmıştım oysaki bütün açık yürekliliğimle ama ona bile izin yok! gizlilik ve yalnızlıklarım, yürek sızılarım, acılarım yine bende gizli. yine bende saklı... bunu yazıyla bile aktaramamaktan bahsediyorken anlatmam mümkün olmuyor! tekrar deniyorum umarım bunda olur...
bu akşam o denli yandı ki yüreğim, o denli yalnız kaldım ki bunlar üç yazıda anlatıldı ve bunları yeniden cümlelere dökmek inanılmaz derecede zor! ama denemekte fayda var:


yangın yeriydi yüreğim. tarifi imkansız acılarla yanmış ve küllerini taşımaktaydı elinde kalan son varlık olarak.. o da esen her yelle savrulmaktaydı dörtbir yana. bu akşamda o rüzgarlardan biri savurmuştu küllerimi erişilmez noktalara... alışkın olduğum bu durum neden bu denli acıtmıştı yüreğimi anlamlandıramadım ama acımıştım işte. belkide hakkım olmadan ve hakkım olmadığını unutarak yeni umutlar beslemiştim yeni dostluklara ümit besleyerek.. ama olmuyor işte gelen her kişi geriye kalan küllerimi savurmakta, yüreğim yanmakta... ümidim biraz daha kırılmakta. oysa dedim ya alışkındım yalnızlığa, suskunluğa. yanmamalıydım bu denli, yıkılmamalıydım. ama inanın olmuyor işte yüreğim kendi çığlığında boğuluyor yoruldum!!! diye ve bu çığlıkları sadece ben duyabiliyorum, bense nolur vazgeçin diyorum yüreğimi acıtmaktan ve vazgeçin bu küllerden yüreğim yorgun ben yorgun!.. yeterince acılarım, yeterince yalnızlığım ve yeterince bezginliğim var yaşama karşı incindim yeterince bir de siz incitmeyin nolur diyorum içinde boğulduğum ve kimsenin duyamadığı çığlıklarımla...yeni dostlklara ümit beslemek diyedirki, sonunu bildiğin halde yeniliklere ürkek adımlar atmanın anlamsızlığını kavramak bu denlimi zor, bu denlimi uzak! ailem ve dostum yeterli bu acılı yaşama, anlamak bu denli zor olmamalı!!! dimdik durmalıyım bu zorlukların karşısında ve yüreğimi zorlamalarına izin vermemeliyim duyarsızca...

ve tekrar merhaba sonu gelmez yalnızlığım, tek kişilik yaşantım! ankaranın anıı_karalığında yalnızsın unutma, kara anlara aldırma. tek kardeşin var burda yanında, bir tek "bidenen". kara gözlerini dikme yeni dostluk umudu taşıyan ufuklara! bu denli saf olma acımasız hayat karşısında, o o dostluğu bir kez çıkarır karşına :) yakaladın yakaladın yoksa kaçırırsın bu fırsatı hayat boyunca. sen bunu kazanmışken neden fazlasını beklersin yetinmeyi bilmezmiş gibi.alış ve vazgeç, yenisi yok, olmayacak... yalnızlığım ve suskunluğumla tekrar ben varım buralarda...


işte tam anlamıyla olmasa da sanırım oldu. tam isteğime kavuşamadım ama... dördüncüsünde ancak bu kadar dile getirebildim...